Kultury i religie o kobietach

Chrześcijaństwo

• Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus - Głową Kościoła" (List do Efezjan, rozdz. 5)
• Żony bądźcie poddane mężom, jak przystało w Panu. (List do Kolosan, rozdz. 3)
• Chciałbym, żebyście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny jest Chrystus, mężczyzna zaś jest głową kobiety, a głową Chrystusa -- Bóg. (1 List do Koryntian, rozdz. 11)
• [...] kobiety mają na tych zgromadzeniach milczeć; nie dozwala się im bowiem mówić, lecz mają być poddane, jak to Prawo nakazuje. A jeśli pragną się czego nauczyć, niech zapytają w domu swoich mężów! Nie wypada bowiem kobiecie przemawiać na zgromadzeniu. (1 List do Koryntian, rozdz. 14)
• Tak samo bowiem i dawniej święte niewiasty, które miały nadzieję w Bogu, same siebie ozdabiały, a były poddane swoim mężom. Tak Sara była posłuszna Abrahamowi, nazywając go panem. (1 List Piotra, rozdz. 3)

Ohola i Ocholiba

Więcej: Sarych 9

Prawosławie

Patriarchat jest przyczyną rozkwitu rodzin, zaś feminizm, przyczyną ich rozpadu

Tam, gdzie Patriarchat jest zachowany, rozwodów jest mniej. Patriarchalna rodzina jest zwyczajnie stabilniejsza.

Gdy pojawia się feminizm, dziecko staje się bożkiem, kobieta staje się kapłanką, a mężczyzna tylko źródłem ekonomicznych zasobów. W rezultacie, rodzina ulega rozpadowi. Arcykapłan Sergei Rybakow, profesor nadzwyczajny wydziału teologii na uniwersytecie stanowym Ryazan, przewodniczący wydziału edukacji religijnej diecezji Ryazan, odpowiada na pytanie „Czemu dochodzi do rozpadu współczesnych rodzin?”

„Dużo zależy od ustanowionej hierarchii. Dawniej, rodziny cechowały się patriarchalną strukturą, w której to żona przychodziła do męża każdego ranka prosić o błogosławieństwo dla siebie i dzieci. Mąż błogosławił każde z nich swoją prawą dłonią. Taka właśnie jest droga Ortodoksyjnej, patriarchalnej rodziny.”

„Lecz potem nastąpiło duchowe zubożenie i napływ liberalnych idei, a mężczyzna przestał być postrzegany jako głowa rodziny. W wyniku takiego obrotu spraw, współczesna kobieta rzadko spełnia apostolskie przykazanie, mówiące: „by nie pouczała, ale uczyła się od swego męża”. Teraz nie ma już od kogo się uczyć, mądrości światowe nie wystarczają. Dusza kobiety pozostaje wciąż głodna, i tak oto zaczyna się szaleństwo. Pragnie ona przejęcia władzy w rodzinie, a dziecko używane jest jako wymówka.”

„I tak doszło do restrukturyzacji społeczeństwa oraz w efekcie, również rodzin. Dziecko staje się głową rodziny, której usługuje matka. Dziecko staje się bożkiem, kobieta kapłanką, a mężczyzna ekonomicznym dodatkiem. W rezultacie dochodzi do rozpadu rodziny oraz jej struktury, a mężczyzna odchodzi, by znaleźć miejsce, w którym czuje się komfortowo. I tak umiera rodzina.” „Potwierdzają to statystyki: Tam, gdzie zachowany jest patriarchat, tam rozwodów jest mniej. Patriarchalna rodzina jest stabilniejsza, i odporna na przeciwności wszelkiej maści. Gdzie mniej rozwodów, tam więcej rodzin jest w stanie pojąć i zrozumieć, na czym polega prawidłowy model rodziny, chociaż może stać się to wielkim kosztem.”

„Tymczasem, tam gdzie rządzą się matriarchalne zasady wychowania dzieci, tam feminizm tworzy sfeminizowane kobiety niegotowe, by być żonami i matkami oraz sfeminizowanych mężczyzn, niegotowych by być ojcami i mężami. Więc póki niezmienne pozostanie pedagogiczne podejście- póty intencjonalne nauczanie o Ortodoksyjnych rodzinach będzie bez większego sensu.”

Arcykapłan Sergei Rybakow

Starożytna Grecja

Pandora

Pandora (gr. pan – "wszystko", dōron – "dar") – w mitologii greckiej to pierwsza kobieta na Ziemi, którą Zeus zesłał jako karę dla ludzi za to, że Prometeusz złożył fałszywą ofiarę Zeusowi. Na rozkaz Zeusa Hefajstos ulepił z gliny i wody pierwszą kobietę, którą charyty i hory pięknie przyodziały. Atena nauczyła ją prac domowych, Afrodyta obdarowała urodą, a Hermes podzielił się z nią swoimi cechami charakteru: kłamstwem, fałszem i pochlebstwem i zaprowadził do Epimeteusza, który pojął ją za żonę wbrew ostrzeżeniom swojego brata, Prometeusza.

W posagu Pandora otrzymała szczelnie zamkniętą glinianą puszkę (w literaturze europejskiej na ogół zwaną puszką Pandory), którą Epimeteusz i Pandora z ciekawości otworzyli. Znajdowały się w niej wszelkie nieszczęścia, które rozeszły się na cały świat. Na dnie puszki była jednak, zgodnie z wolą Zeusa, nadzieja.

Według innej wersji mitu to Pandora ją otworzyła z ciekawości, gdy Epimeteusza nie było w domu; nieszczęścia uleciały, nadzieja zaś została uwięziona, gdyż Pandora zatrzasnęła wieko.

Trzecia wersja podaje, iż beczka (dar dla Epimeteusza od Zeusa) zawierała wszelkiego rodzaju dobro; Pandora, niebacznie otworzywszy wieko, pozwoliła by zawartość – uleciawszy – powróciła do siedziby bogów; ludziom pozostała tylko nadzieja.

Wersja Jana Parandowskiego podaje, że Pandora nakłoniła swego męża Epimeteusza do otworzenia beczki, którą otrzymała jako swoje wiano. Otworzenie prezentu spowodowało, że „wyleciały na świat wszystkie smutki, troski, nędze i choroby i jak kruki obsiadły biedną ludzkość”.

Puszka Pandory to symbol nieszczęść, czegoś, co wywołuje mnóstwo nieprzewidzianych trudności, źródło niekończących się smutków i kłopotów.

Motywy kotła z ciężką pokrywą zawierającego zbrodnię, smutek, łzy, żal, mrok, choroby jest znany z mitologii hetyckiej, z której mógł czerpać Hezjod. Podobny motyw, naczynia efa zakrywanego ciężką pokrywą zawierającego kobietę i bezbożność, odnajdujemy w Księdze Zachariasza 5, 5-11 (VI w p.n.e.).